Słowo kluczowe Commune

Viago (379 l.), Deacon (183 l.), Vladislav (862 l.) i Petyr (8000 l.) mieszkają razem na przedmieściach współczesnego Wellington w Nowej Zelandii. Ich życie rozpoczyna się dopiero po zmroku, kiedy to opuszczają trumny i legowiska, by stawić czoła codzienności, która również dla wampirów bywa niełatwa. Nieśmiertelność i pragnienie świeżej ludzkiej krwi już dawno przestały być ich głównym zmartwieniem, bo współczesność stawia przed nimi nowe wyzwania. Grupa filmowców towarzyszy im podczas codziennych obowiązków, drobnych kłótni czy nocnych wyjść na miasto, które z błyskotliwym humorem uświadamiają nam, że choć ich serca przestały bić wieki temu, wciąż żywią gorące i bardzo ludzkie uczucia.

Grupa inteligentnych, wykształconych młodych ludzi przeprowadza oryginalny eksperyment: zamieszkują w tymczasowo pustej willi, należącej do wuja jednego z nich - przewodzącego grupie Stoffera, z zamiarem udawania ludzi psychicznie chorych. Poszukując ekstremalnych wrażeń, wyzbywają się wszelkich zahamowań, badają granice owej wolności, a jednocześnie świetnie się bawią, obserwując reakcje tzw. normalnych ludzi na ich rzekome kalectwo i bez skrupułów korzystają z wyrozumiałości, jaką otoczenie żywi dla niepełnosprawnych umysłowo.

Richard (Leonardo DiCaprio), młody Amerykanin znudzony cywilizacją, zostawia wszystko za sobą i wyrusza na spotkanie prawdziwej przygody, dla której jest gotów zaryzykować nawet swe życie. Lecz gdzieś na pewnej idealnej, wręcz nierzeczywistej plaży odkrywa, że marzenia mają swoją cenę. Okazuje się, że owa niebiańska plaża kryje w sobie tajemnicę, za którą wielu gotowych jest zginąć. Film, w którym występuje także wspaniała Virginie Ledoyen pokazuje, że mroki życia mogą zawładnąć nawet najbardziej rajskim ze światów.

Lata 60 XX w. 29-letni Claude Hooper Bukowski opuszcza Oklahomę, by stawić się w Nowym Jorku przed komisją wojskową. Rankiem w Parku Centralnym spotyka grupę hipisów. Ci, zachwyceni jego kowbojskimi umiejętnościami, przyjmują go do komuny. Ich przywódca, Berger, który spalił kartę powołania do wojska, stara się wytłumaczyć przybyszowi bezsens wojny w Wietnamie. Jednak Claude nie zamierza wymigiwać się od spełnienia obywatelskiego obowiązku. Młodzi ludzie postanawiają pokazać mu uroki hipisowskiego życia.

George i Linda to przemęczeni i zestresowani mieszkańcy Manhattanu. Kiedy George zostaje zwolniony z pracy, a projekt filmu dokumentalnego Lindy odrzucony, okazuje się, że nie są już w stanie utrzymać drogiego mini-loftu w West Village i stają przed jedyną możliwą opcją: muszą spakować się, wyruszyć na południe i zamieszkać w Atlancie z bratem George’a, Rickiem. Podczas podróży do Atlanty, George i Linda trafiają do Elysium, idylicznej komuny zaludnionej przez wyjątkowo kolorowe postaci. Po spędzeniu pełnej przygód nocy wśród członków komuny, George i Linda decydują się spróbować nowego życia i zaczynają zastanawiać się nad tym, jak tak naprawdę powinni spędzić resztę życia.

Rok 1970, Londyn. Organizatorzy konkursu Miss Świata zapraszają do udziału tym razem nie tylko białoskóre kobiety. W międzyczasie ruch wyzwolenia kobiet przeciwstawia się uprzedmiotowieniu płci pięknej.

Jest rok 1975. Göran i jego przyjaciele decydują się na eksperyment - postanawiają żyć razem pod jednym dachem. Dni upływają im na medytacji, rozmowach, piciu wina i uprawianiu wolnej miłości. Pewnego dnia do komuny przybywa siostra Görana. Zmęczona swoim małżeństwem, chce ułożyć sobie życie od nowa. Jednak życie w komunie, ze swobodnym stosunkiem do seksu, palenia trawki, jest bardzo różne od tego, do jakiego przywykła. Jej niespodziewane pojawienie się, powoduje zamęt wśród mieszkańców wspólnoty, odsłaniając ich skrywane dotąd fantazje i pragnienia. Bohaterowie Tylko razem, próbują pogodzić ze sobą życie rodzinne i pełną wolność, medytację i rewolucję, harmonię i bunt. Każdy z nich ma sto pomysłów na życie i wszystkie chciałby zrealizować, próbując jednocześnie odnaleźć swoje miejsce pośród przyjaciół i najbliższych.

Wzruszająca, ale też komiczna opowieść o dorosłości pokolenia dzieci kwiatów. Połowa lat 80-tych XX wieku, Jack (Daniel Day Lewis) wraz z 16-letnią córką Rose mieszkają na odludziu, gdzie przed laty mieściła się hippisowska komuna. Ojciec obsesyjnie chroni Rose od wpływów świata zewnętrznego. Do czasu, kiedy dowiaduje się, że jest śmiertelnie chory.

Film przedstawia losy Tome Matsuki, od jej narodzin w Tohoku w 1918, przez upadek cesarskiego rządu podczas drugiej wojny światowej, do jej końcowych lat życia we wczesnych latach 60 dwudziestego wieku, w czasie przemian demokratycznych w Japonii. Młoda Tome zostawia córkę pod opieką swojego ojczyma, obiecując przesyłać pieniądze do domu, aby jak najszybciej mogli znów razem zamieszkać. W czasie wojny pracuje w fabryce i doświadcza upragnionej niezależności. Zostaje działaczem związkowym i wdaje się w romans z żonatym szefem. Pieniądze które wysyła trafiają jednak w ręce dalszej rodziny, a jej córka Nobuko i ukochany ojczym żyją w biedzie. Aby zarobić więcej pieniędzy, Tome zostaje pokojówką Japonki Midori. Jednak w wyniku nieszczęśliwego wypadku dziecko Midori ginie. Tome czuje się winna tej tragedii. W poszukiwaniu ukojenia przyłącza się do buddyjskiego kultu.

Na pogrzeb starej pani Vieuzac (Paulette Dubost), do małej, francuskiej miejscowości zjeżdża się jej bardzo barwna rodzina. Ponieważ jest 1968 rok i paryscy studenci rozpętują rewolucję, zmarła nie może zostać pochowana z powodu strajku grabarzy. Sytuacja ta staje się pretekstem do wielu rodzinnych dyskusji, zabaw w ogrodzie i kłótni o spadek.

Minął rok od wybuchu epidemii niebezpiecznego wirusa, który pogrążył świat w wielkim chaosie. Systemy społeczne upadły, a przez opustoszałe ziemie przewijają się tabuny zombie. Dwoje ocalałych, Elvis (Scott Peat) i Tweeter (Marissa Merrill) przedostaje się z Ameryki na odległą wyspę Karaibów w nadziei na rozpoczęcie nowego życia. Po dotarciu na miejsce, spotykają wspólnotę, która walczy z hordami żywych trupów. Bohaterowie mogą do niej dołączyć, ale pod pewnym warunkiem.

The story of the Peoples Temple led by Jim Jones and the 1978 mass suicide at Jonestown.

We have been colonised by the machines we have built. Although we don't realise it, the way we see everything in the world today is through the eyes of the computers.